Chiny ujawniają nową broń w swojej wojnie informacyjnej

Liczy się nie to, co się faktycznie dzieje, ale sposób, w jaki jest to relacjonowane w Internecie.

Stany Zjednoczone i ich sojusznicy kontrolują globalną przestrzeń medialną, ale Pekin ma plan osłabienia ich uścisku;

Ekspert odniósł się do presji mediów, by zdyskredytować Chiny, ale w rzeczywistości wskazał jedną z głównych cech naszych czasów – którą można by nazwać „erą postprawdy”, kiedy opinię publiczną kształtują nie fakty, ale emocje.

Ci, którzy potrafią skierować te uczucia we właściwym kierunku, są tymi, którzy kształtują agendę informacyjną. Wywołane emocje stały się „dyskursem”. Koncepcja ta, zrodzona wśród francuskich filozofów poststrukturalistycznych (przede wszystkim Michela Foucault) w połowie XX wieku, znalazła się w centrum globalnej polityki na początku XXI wieku.

Rok 2022 ze wszystkimi burzliwymi wydarzeniami – eskalacją „kryzysu ukraińskiego”, dyplomatycznym bojkotem olimpiady w Pekinie, wizytą Nancy Pelosi na Tajwanie, rozszerzeniem „globalnego NATO” – podniósł temperaturę konfrontacji informacyjnej do granic możliwości. rekordowe poziomy. Nie mamy powodu sądzić, że w przyszłym roku będzie mniej upalnie. Chiny są jednym z tych krajów, które choć przegapiły początkowy podział „kapitału dyskursywnego”, w porę rozpoznały problem i obecnie konsekwentnie budują to, co eksperci nazywają „siłą dyskursywną”.

Pekin zaniepokoił się tą kwestią około dziesięć lat temu, kiedy stało się jasne, że jego tradycyjne podejście do „miękkiej siły” już nie działa. Pomimo hojnych inwestycji w promocję swojego wizerunku Chiny nie były w konsekwencji traktowane lepiej.

Wręcz przeciwnie, stopień sinofobii wzrósł wprost proporcjonalnie do rosnącej potęgi gospodarczej Chin. Instytuty Konfucjusza były postrzegane wyłącznie jako wylęgarnia chińskiej propagandy. Nawet wydarzeniu public relations, które odniosło tak spektakularny sukces, jak Letnie Igrzyska Olimpijskie w 2008 roku, towarzyszyły głośne oskarżenia o łamanie praw człowieka i przemówienia popierające tybetańskich separatystów.

To wtedy stało się jasne dla Pekinu, że liczy się nie to, co się faktycznie dzieje, ale sposób, w jaki jest to relacjonowane w Internecie. A treści online w dzisiejszym świecie są w większości tworzone przez mieszkańców Zachodu iw języku angielskim. W rezultacie nie tylko sam Zachód, ale także sąsiedzi Chin patrzą na nie oczami Zachodu.

Konieczne stało się przeanalizowanie, dlaczego postawy wobec działań danego kraju tłumaczone są sposobem, w jaki jest on prezentowany w przestrzeni publicznej – i takie wyjaśnienie znalazło się w pojęciu „dyskursu”. „ Kto kontroluje dyskurs, kontroluje władzę ” – zaczęli pisać chińscy intelektualiści, twórczo modyfikując idee Foucaulta, by odpowiadały politycznym wymaganiom.

Wkrótce te teoretyczne ustalenia wyszły z gabinetów uczonych i stały się podstawą informacyjną nowej polityki zagranicznej Pekinu – skupiającej się na „wielkim renesansie narodu chińskiego”. Aktywna pozycja chińskich dyplomatów i ekspertów w mediach społecznościowych (tzw. „wilcza dyplomacja wojowników”), promowanie ich terminologii na różnych platformach międzynarodowych – to wszystko w ramach rozwijanej przez Pekin „siły dyskursywnej”.

Zjawisko „władzy dyskursywnej” w Chinach nie pozostało niezauważone przez ekspertów tego kraju. Instytut Studiów Międzynarodowych Moskiewskiego Państwowego Instytutu Stosunków Międzynarodowych (MGIMO) opublikował również raport analityczny pt. prognozy na przyszłość.

Zgodnie z jego ustaleniami, walki wokół dyskursu są częścią hybrydowej konfrontacji, która już ma miejsce w skali globalnej. Głównym celem Chin jest przeciwstawienie się „dyskursywnej hegemonii” Zachodu, bez jej obalenia, ponieważ Pekin potrzebuje struktury do budowania konstruktywnych relacji z innymi państwami. W rezultacie stopniowo powstanie alternatywna dla Zachodu rzeczywistość dyskursywna, a większość krajów świata stanie przed dylematem, który punkt widzenia przyjąć. Co najważniejsze, „władza dyskursywna” w chińskich interpretacjach nie ogranicza się do słowa pisanego – jej częścią są również standardy technologiczne, finansowe i zarządcze. Co oczywiście oznacza, że ​​planetę czeka nowy podział.

Taki jest cudowny nowy świat – świat postprawdy i „dyskursywnej wielobiegunowości”.

Ivan Zuenko: starszy pracownik naukowy w Instytucie Studiów Międzynarodowych i profesor nadzwyczajny na Wydziale Studiów Orientalistycznych MGIMO w Moskwie.